Na zijn vakantie komt onze columnist Lex Bruijn met frisse blik weer met een scherpe column.
Het is gek gesteld met de democratie in onze tafeltennisbond. Kijk, dat een competitieleider binnen grenzen zelf beslissingen kan nemen, soms over de grootte van de poule, soms over de promotieregeling en nog wat dingetjes, dat snap ik. Dat een bondscoach zijn eigen selectie samenstelt, ook al doet de keuze regelmatig de wenkbrauwen fronsen, dat snap ik ook. Inspraak bij deze functionarissen is vaak lastig, tijdrovend en haalt ook de eigen verantwoordelijkheid weg bij hen. Misschien niet democratisch, maar wel functioneel. Op afdelingsniveau is het met de democratie prima geregeld. De verenigingen kiezen een bestuur en dat bestuur voert het beleid uit dat door de verenigingen wordt gesteund. Is er geen draagvlak voor een beleidsvoornemen, dan gaat het niet door of het bestuur wordt weggestuurd.
Op landelijk niveau is dat helaas minder goed geregeld, zeg maar rustig niet!. Daar hebben de verenigingen geen enkele invloed, laat staan de leden. Ja, goed, we hebben dan wel een bondsraad (BR) die het hoofdbestuur (HB) op zijn vingers kan tikken, maar dat gebeurt dus nooit. Op een enkele gunstige uitzondering na bestaat de bondsraad uit plucheplakkers zonder ruggengraat. Bondsraadsleden worden gekozen door de afdelingen, maar gaan daarna gewoon hun eigen gang. Ze hoeven zich niets aan te trekken van de wat de afdelingen vinden en laten zich vaak omver kletsen door het HB in oeverloze vergaderingen die de hele zaterdag in beslag nemen. Natuurlijk gooit het HB af en toe een kluifje in de ring, waarbij de BR zijn tanden kan laten zien. Zoals het zotte idee om de grootte van de teams te gaan beperken tot 6. Na wat lichte oppositie hebben we daar gelukkig nooit meer iets van vernomen.
Twee jaar geleden is een werkgroep ingesteld om een nieuwe structuur te bedenken waarbij de verenigingen meer te zeggen zouden hebben, maar de coronaperikelen hebben de boel gigantisch vertraagd. Die nieuwe structuur komt er overigens wel, dat bleek tijdens de extra BR-vergadering op 6 maart jl. Ik kom daar in een volgende column uitgebreid op terug. Het HB kon in elk geval nog snel het besluit nemen om de lengte van de landelijke competitiewedstrijden te verkorten door drie enkelspelen van het wedstrijdbriefje te schrappen. Een besluit dat bij landelijke spelers veel stof deed opwaaien. Het gaat me er niet om of dit een goed besluit is. Persoonlijk kan ik me er prima in vinden, maar nu het stof enigszins is neergedaald is het goed om te kijken hoe het HB zo’n besluit heeft kunnen nemen.
Daarvoor moeten we allereerst een paar jaartjes terug in de tijd. In een vlaag van volkomen verstandsverbijstering, de zoveelste, heeft de BR jaren geleden al ingestemd met een voorstel dat het HB over de landelijke competitie gaat. En daarmee is veel ellende verklaard. Kijk alleen maar eens naar het wisselvallige beleid rond de opzet van de eredivisie. En dan nu het besluit om de wedstrijden te beperken tot 6 enkels en een dubbel. Het HB telt 1 iemand die op landelijk niveau speelt, daarnaast nog iemand die dat in de oertijd heeft gedaan, toen we nog tot de 21 speelden met een knikker en verder zitten in het HB geen landelijke spelers. Is dat dan erg? Nee, natuurlijk niet! Maar wat dan wel zeer doet is dat de landelijke spelers zelf niet zijn geraadpleegd. En heel moeilijk was dat toch niet geweest. Met 18 poules verdeeld over de landelijke heren-(15) en damescompetitie (3) spreken we over ongeveer 120 teams met in totaal tussen de 500 en 600 spelers/speelsters. Dat is nog geen 3% van het totaal aantal leden. Kon er nu geen mailtje af naar deze landelijke spelers persoonlijk (ze staan tenslotte allemaal in NAS) met de voors en tegens van het HB voorstel? En als daarbij ook nog aandacht besteed zou worden aan welke waarde toegekend zou worden aan de positieve of negatieve reacties (wanneer gaat het voorstel door en wanneer niet), dan zou de meeste kou wel uit de lucht zijn. Dit HB-besluit, hoe begrijpelijk ook gezien de tijdgeest van alles sneller en sneller, had nooit genomen mogen worden door een klein clubje mensen dat vergeten is hoe de democratie werkt.
Deze column is geschreven door Lex Bruijn voor tafeltennis.nu