Vaste columnist Lex Bruijn onderbouwt en trekt zijn logische conclusie die volgt uit het minder goede optreden bij het O19-EJK in Varazdin van de geselecteerde meisjes.
"
Naar aanleiding van de slechte resultaten van de O19 meisjes op het EJK in Kroatië ga ik het niet hebben over Papendal. Daar is inmiddels al genoeg over gezegd en geschreven, o.a. door mij. Nee, ik ga even terug in de tijd, nl. naar 2017. Het jaar waarin Sharon Janssen werd weggestuurd van Papendal. Misschien goed om even in herinnering te roepen dat Sharon zeer ambitieus, zeer gedreven en ook zeer mondig was. Bij haar entree op Papendal na de zomer van 2015 was zij het grootste talent in haar leeftijdsklasse. Van haar toenmalige trainer op Papendal moest zij overstappen op korte noppen op haar fh. Een onbegrijpelijk advies van iemand waarvan je meer verstand van tafeltennis had mogen verwachten (wel bevoegd maar niet bekwaam, zullen we maar zeggen).
Toen Sharon terugkeerde naar het gladde rubber was haar lot eigenlijk al bezegeld, zeker toen bleek dat zij gepasseerd werd voor het EJK van 2017 ten faveure van een speelster die een stuk meegaander was, maar qua sterkte niet veel te zoeken had in de Europese top. Als officiële reden voor het verwijderen van Sharon van Papendal gaf de NTTB de volgende reden op: De sportieve ontwikkeling van Sharon als tafeltennisspeelster heeft, naar internationale maatstaven, de afgelopen 2,5 jaar niet tot het gewenste resultaat geleid. De hoofdbondscoach en de trainers Anton Pleijsier en Marcel Kraa zien voor Sharon onvoldoende perspectief om internationale aansluiting bij het damesteam te krijgen. Echt een flauwekul reden, want deze gold voor alle meisjes die destijds op Papendal trainden. Daarmee werd een talent gebroken in de knop, nog voordat ze tot volle ontwikkeling kon komen.
Ik heb al in eerdere columns aangegeven dat wij veel te vroeg ‘talenten’ afschrijven. Het uiteindelijke resultaat was dat Sharon zo gedesillusioneerd was dat zij twee jaar later besloot om haar batje aan de wilgen te hangen.
Maar goed, laten we aannemen dat de reden die de NTTB gaf de echte en ware reden was. En dat andere meisjes wel die internationale aansluiting zouden kunnen krijgen. Daarvoor gaan we eens kijken naar de resultaten van de meisjes junioren in 2017. Zij werden toen 20e. We zijn nu vier jaar verder, maar gezien het resultaat, 23e, is ook nu nog de gewenste internationale aansluiting niet gevonden.
Zouden de verantwoordelijke TD en bondscoach zich nog de woorden herinneren waarmee Sharon Janssen vier jaar geleden de laan uit werd gestuurd? Vast wel en als ze lef hebben hoop ik op het volgende wonder.
Ik hoop dat de verantwoordelijke leden van de technische staf naast elkaar voor een grote spiegel gaan staan en gezamenlijk de volgende zinnen uitspreken:
“De sportieve ontwikkeling van de meisjes als tafeltennisspeelsters heeft, naar internationale maatstaven, de afgelopen 5 jaar niet tot de gewenste resultaten geleid. In de spiegel kijkend zien wij als Technisch Directeur en bondscoache(s) onvoldoende perspectief in ons kennen en kunnen om ervoor te zorgen dat die internationale aansluiting er binnen enkele jaren zal komen. Wij aanvaarden onze verantwoordelijkheid en zien daarom vrijwillig af van onze technische functies bij de NTTB.
"
Deze column is geschreven door Lex Bruijn voor tafeltennis.nu