Columnist Johan Spinhoven had zich op jonge leeftijd in 1970 in de kijker gespeeld bij toenmalig bondscoach Dusan Tigerman en mocht met een groep spelers meedoen aan een trainingskamp in augustus 1970 in Sittard, wat nog sterk in zijn herinnering leeft. Johan heeft van zijn 15e tot zijn 18e aan dit toptrainingskamp deelgenomen. Hij haalt enkele mooie herinneringen op in dit artikel.
Als je de kop boven dit artikel leest zal menigeen zeggen: "je bedoelt een stage van een tafeltennisschool?". Nee, ik zeg nogmaals trainingskamp want zo heette dat gewoon in 1970. Van 3 t/m 8 augustus 1970 was ik als 15-jarige jongen op uitnodiging deelnemer aan een toptrainingskamp in Sittard. Het was namelijk opgevallen dat ik "aardig" kon tafeltennissen bij de toenmalige bondscoach Dusan Tigerman.
Het was destijds een hele rit van Polsbroek naar Sittard, maar ik ging. Organisator Ton Willems ontving ons daar zeer hartelijk en liet ons zelf zeggen wie we waren. Maar vooral maakte het een grote indruk toen we daarna werden voorgesteld aan de trainers: Dusan Tigerman, Ellen Kort, Bert v.d. Helm en Peter Joels.
We verwachtten na het omkleden gelijk te gaan tafeltennissen maar nee dus: eerst conditietraining: 1500 m hardlopen en allerlei oefeningen. Daarna douchen en verplicht in tafeltenniskleding naar de sporthal. Tot mijn grote blijdschap was er een houten vloer en stonden er Heemskerk tafels met houten onderstellen. Beide waren mijn favoriet omdat een houten onderstel "sneller" speelde en op een houten vloer mijn "draaicirkel" kleiner was. Na een uur afgemat te zijn achter de tafels werd er vertrokken naar ons "hotel": De Kajotters centrale (Red: Kajotters waren leden van de Katholieke Arbeidersjeugd (KAJ) beweging die in 1925 was ontstaan in Belgie).
Destijds waren de trainers al goed bij de tijd: voor die tijd moderne materialen werden besproken (ik speelde altijd met 2 mm Mark V of Sriver) en mijn spelsysteem en de zwakke plekken daarin: Ik speelde aanvallend in hoog tempo, veel loopings en van vrij ver achter de tafel. Uiteraard had ik ook zwakke plekken en dat was met name m'n backhand waar ik liever omheen liep. Dat werd daar heel snel afgestraft: als ik "om liep" kwam de bal gelijk op mijn forehand en moest ik me het "lazerus" lopen om dat te herstellen. Daarom werd er flink op verbetering van mijn backhand gehamerd (o.a.).
Het trainingsregime was hard. Van lekker rustig aan was geen sprake. In de avond werd er van 20 tot 21 uur ook nog getraind. Ook leerde ik om met een dubbelpartner te spelen en de laatste 2 dagen stonden in het teken van een enkelspeltoernooi, waarbij ieder alle andere deelnemers wel trof. Het toernooisysteem was een zogenaamd "Zwitsers" systeem waarbij de verliezer naar de verliezersronde ging van waaruit je toch nog weer de finale kon halen. Uiteraard werd er toen nog gewoon tot de 21 gespeeld: "andere tijden sport".
Om weer terug te komen op het begin van dit artikel: Tegenwoordig zijn er tafeltennisscholen met stages en is alles "dichterbij". Er werd in 1970 totaal nog niet gesproken over een tafeltennisschool (stage). Het was een tafeltennis trainingskamp: De tijd van mijn leven."
Deze column werd voor tafeltennis.nu geschreven door Johan Spinhoven.
Op de foto staat Johan Spinhoven als 2e van links met rechts daarvan in het midden trainer Peter Joels. Wie herkent nog meer jongens op deze foto??
