Veranderingen en of tekortkomingen van de (landelijke) heren- en damescompetitie triggert columnist Lex Bruijn vaak om weer in de pen te klimmen. Ditmaal een column van hem over de onlangs aangekondigde veranderingen van het wedstrijdsysteem in de landelijke heren en dames divisies.
Na uitvoerig onderzoek en met medeneming van de resultaten van een tweetal klankbordsessies voor de landelijke spelers, coaches en bestuurders wordt de landelijke herencompetitie m.i.v. komend najaar ingrijpend gewijzigd. Daarbij kiest de NTTB voor het ‘beste van 2 werelden’, waarbij zij enerzijds tegemoetkomt aan de wens voor een kortere wedstrijdduur en anderzijds de wens voor de spelers om in elk geval 3 enkels te kunnen spelen. De 1e t/m 3 divisie wordt na de zomer gespeeld op 2 tafels in teams van 4 personen. Elke speler komt 3 wedstrijden in actie en als slotakkoord staat een dubbel op het programma. In totaal 13 wedstrijden op 2 tafels, wat in de 2e en 3e divisie zal leiden tot een aanmerkelijk kortere wedstrijdduur.
Natuurlijk kunnen zich bezwaren voordoen van praktische aard. Zo moeten er bijvoorbeeld meer scheidsrechters komen en moeten veel teams ‘op jacht’ naar een (vrijwel) gelijkwaardige 4e speler. Daarnaast zullen verenigingen die meerdere landelijke teams tegelijk thuis willen laten spelen en over beperkte ruimte beschikken vast met enig afgrijzen kennisgenomen hebben van de nieuwe competitieopzet. Maar goed, iedereen weet het op tijd en kan de nodige maatregelen nemen om na de zomer adequaat van start te gaan. Invoering van deze op het Franse systeem geënte competitievorm is in elk geval zeker het proberen waard.
Hoe anders is het gesteld met de damescompetitie onder de eredivisie die inmiddels wel vergeleken kan worden met een duiventil. Zo heeft een club 2 landelijke teams en zo zijn ze weer verdwenen. Dan heeft een andere vereniging opeens 3 landelijke damesteams en vertrekt er weer een ander team. Er is werkelijk geen peil op te trekken. Het is beslist geen sinecure voor een HCL om hier elke keer weer chocola van te maken. De klankbordsessie die de heren afgelopen maanden gehad hebben, vonden bij de dames al bijna 2 jaar geleden plaats. De uitkomsten daarvan werden breed gedragen en integraal overgenomen: dames in de 1e divisie wilden graag weer 10 partijen spelen i.p.v. de magere 7 potjes en ook werd de promotie-/degradatieregeling aangepast. De krachtsverschillen tussen de drie klassen was zo groot dat met grote instemming werd afgezien van automatische promotie cq degradatie. De nummers 1 moesten hun plaats in de hogere klasse bevechten tegen de nummer laatst van die hogere klasse. Van de bedachte mooie promotie-/ degradatiestrijd kwam in de praktijk vaak weinig terecht omdat, je raadt het al, teams zich voortijdig terugtrokken.
Onze HCL die ik overigens hoog heb zitten, is kennelijk geen voorstander van klankbordsessies, want zonder enig overleg of raadpleging wordt na de zomer een derde divisie bij de dames ingevoerd. Daartoe moeten van de huidige 9 teams in de 1e divisie er maar liefst 3(!) degraderen om samen met de top van de 2e divisie een nieuwe 2e divisie te gaan vormen. De overblijvende teams in de huidige 2e divisie vallen terug naar de nieuw te vormen 3e divisie. Op papier zullen er dan drie mooie klassen van elk 6 teams ontstaan. Maar wel op papier hè, want het verleden leert anders. In mijn ogen is dit opnieuw een tot mislukken gedoemde poging om grip te krijgen op en structuur te brengen in de damescompetitie alias de grote duiventil. We gaan het zien!
Deze column is geschreven door Lex Bruijn voor tafeltennis.nu