Hoe spelers te helpen om te gaan met "afleidende" gedachten, komt met name aan bod in deze column van tafeltennis.nu columnist Lex Bruijn. Ook geeft hij nog een inkijkje in zijn persoonlijke motivatie bij het coachen van het 1e damesteam van Hilversum.
Toen Ton Boot op het jaarcongres van NLCoach de stelling poneerde dat een goede coach de coach is die wint, was ik het niet met hem eens. In mijn ogen is een coach die, op welk niveau ook, het maximale uit zijn spelers kan halen. Bij tafeltennis is dat meer dan alleen tactische aanwijzingen geven. Een coach moet van alle markten thuis zijn en zich dus regelmatig op diverse terreinen scholen. Ook de coaches die niet aan de top werken, want juist onder de top verdienen de spelers en speelsters een coach die de skills heeft om hen maximaal te laten presteren. Eerder heb ik al betoogd dat een tafeltenniscoach moet leren veel meer de ontwikkeling van zijn pupillen te waarderen dan het accent te leggen op het winnen van een wedstrijd. In de tweede column voerde ik Profile Dynamics® op als een instrument dat daarbij nuttig kan zijn. Het biedt de coach inzicht in de drijfveren van zijn spelers en dus handvatten voor een meer persoonlijke adaptieve benadering. In de laatste column van dit drieluik ga ik in op het coachen op mentaliteit. In mijn ogen is dit een onderschat onderdeel van de coaching, terwijl juist op dit gebied veel spelers zich nog kunnen ontwikkelen, waardoor zij uiteindelijk een hoger niveau kunnen bereiken.
Regelmatig hoor je coaches tegen mopperende spelers roepen “positief denken” en daar gaat die coach volgens de jongste inzichten al de mist in. De coaches die dit roepen wekken hiermee de indruk dat je je gedachten kunt sturen. Dat kan niet zegt ACT (Acceptance & Commitment Therapie). Je hebt geen invloed op je gedachten, je kunt ze dus ook niet sturen. Wel kun je voorkomen dat deze (vaak negatieve) gedachten jou sturen. Coachen m.b.v. ACT helpt om flexibel om te gaan met moeilijke gevoelens, angsten, negatieve gedachten en belemmerende overtuigingen. ACT kent 6 pijlers die voor een behandeling van mensen met psychische klachten allemaal doorlopen moeten worden. Daar acceptatie de 1e is en voor sport misschien wel de belangrijkste. Binnen ACT wordt geleerd om negatieve gedachten en gevoelens niet te bestrijden, omdat dit zinloos is. Beter is om ze te accepteren. Acceptatie begint met het besef dat vechten en vermijden niet werkt en juist zorgt voor extra problemen. Acceptatie is dus het toelaten en actief uitnodigen van alle gedachten, gevoelens en omstandigheden in je leven waar je niet voor hebt gekozen, en waar je met je gedrag geen invloed op uit kunt oefenen. Spelers bij wie ACT kan helpen zijn degenen die aan het eind van de game overmand worden door negatieve gedachten als ‘het zal wel weer misgaan’, ‘Natuurlijk mis ik die makkelijke bal’, ‘Ja hoor, weer een mazzelbal tegen’ en daardoor maar al te vaak aan het eind van een game of een partij de mist in gaan. Is er een oplossing voor deze negatieve gedachten of gevoelens? Die is er niet, dát is de oplossing! Dingen die opgelost worden verdwijnen,
Maar deze vijand zal er altijd zijn. Wat zou je kunnen doen om een goede verstandhouding met die vijand te krijgen? Het antwoord: geef hem de ruimte die hij nodig heeft. Maak binnen jouw wereld genoeg tijd en ruimte vrij voor angst, somberheid, verdriet en pijn. Als je je rot voelt, dan heeft dat rotte gevoel kennelijk even de ruimte nodig. Geef het die ruimte! Geef de regel dat alles altijd goed moet zijn op en omarm dat deel van jou dat je steeds zo in de weg zit. Als je bereid bent om je grootste angsten hun bestaansrecht te geven, hoef je de strijd ermee niet meer aan te gaan, waardoor er geen strijd zal zijn. Het is in deze column onmogelijk om op alle waardevolle aspecten van Acceptance in te gaan, maar ik kan iedere coach aanbevelen om het handboek ‘Time to ACT’ van Gijs Jansen en Tim Batink te lezen, beter nog natuurlijk om de cursus tot ACT-therapeut te volgen. Het geeft je meer diepgang in je leven en tegelijkertijd kun je je spelers helpen bij hun mentale ontwikkeling. Zeer aan te raden is in elk geval het artikel ‘De overtreffende trap van acceptatie’ van Gijs Jansen, waarvan ik voor het schrijven van deze column dankbaar gebruik heb gemaakt.
Ik coach met heel veel plezier de meiden van Hilversum 1. Acht van de, inmiddels 9, staan aan het begin van hun leven. Zij investeren in hun maatschappelijke carrière en, naar vermogen, in hun tafeltenniscarrière. Zij hebben stuk voor stuk nog steeds de drive om beter te worden. Het team komt uit in de 2e divisie. “Ik zou dat nooit doen op dat niveau” of “Waar haal je de lol uit” zijn vragen die ik regelmatig van collega-coaches hoor. Natuurlijk wil ik ook zo hoog mogelijk spelen met de meiden en natuurlijk willen wij allemaal graag promoveren naar de 1e divisie. Maar daar doe ik het niet in de eerste plaats voor. Mijn drijfveer ligt hem niet in het niveau waarop we spelen, maar in de wetenschap dat ik bij kan dragen aan de ontwikkeling van kinderen of, in mijn geval, jonge volwassenen. Hen elke week zien groeien als tafeltennisser, maar ook als mens biedt mij genoeg voldoening om het, zeker met dit fantastische stel, nog wel een tijdje vol te houden.
Deze column is voor tafeltennis.nu geschreven door Lex Bruijn.