In de laatste column van Lex Bruijn voor dit jaar neemt hij de competitie in de vaderlandse top opnieuw als thema, met name de overgang tussen 1e divisie en eredivisie.
"De NTTB wil zowel bij de heren als de dames eenzelfde competitie, d.w.z. in beide eredivisies terug naar poules van 6 met twee competities per jaar en automatische degradatie van de nummers 6, dus ook automatische promotie van de kampioenen van de 1e divisie. Op het eerste gezicht is dit logisch, gelijke behandeling van dames en heren, ook in de competitie. Maar beste NTTB, die vlieger gaat hier niet op. Dames en heren zijn niet gelijk, natuurlijk wel gelijkwaardig. Iedereen die zijn ogen open heeft, weet dat er grote verschillen zijn tussen competities bij de dames en de heren en dan heb ik het niet alleen over het niveau.
En als het HB meent dat de dames- en herencompetitie aan de top gelijk moet zijn, zouden ze eens kunnen beginnen met de herinvoering van de scheidsrechters in de 1e divisie. Want waarom worden dames geacht zelf hun potjes te kunnen tellen en worden de heren verwend met scheidsrechters. Nota bene 2 per wedstrijd, terwijl 1 scheidsrechter meer dan voldoende is. De thuisspelende club moet dan maar voor een blokker zorgen, op dat gebied ontbreekt de gelijkheid al.
En dan het toepassen van het gelijkheidsbeginsel op de competities. Het teruggaan naar poules van 6 zal geen probleem opleveren. Gewoon 2 competities in een jaar, net als de rest van Nederland juich ik dat van harte toe. De schoen gaat pas ernstig wringen bij de automatische degradatie c.q. promotie tussen de ere- en 1e divisie. Juist daar gaat het mis als de gelijkheid tussen beide competities wordt doorgezet. Reden is dat er een reuzegroot verschil is tussen de sterkte van de teams in de bovenste twee klassen bij de dames en de heren.
Laten we eerst eens kijken hoe het met de krachtsverhoudingen zit bij de heren. Niet ontkend kan worden dat bij de heren teams in de 1e divisie spelen die moeiteloos zouden meedraaien in de eredivisie. Denk aan Hilversum met Cosmin Stan en Martin Khatchanov, The Victory met Arturs Reinholds en Ewout Oostwouder, Klimaatgroep Stars met Xavier Peral Parent en Peter Verwey. Automatische promotie-degradatieregeling is hier vanzelfsprekend. Ik ben er trouwens een voorstander van dat de nummer 6 automatisch degradeert uit de eredivisie en vervangen wordt door de kampioen van de 1e divisie, terwijl er een beslissingswedstrijd zou moeten worden gespeeld tussen de nummer 5 van de eredivisie en de nummer 2 van de 1e divisie voor ook een plaats in de eredivisie.
Hoe anders is het bij de dames. Er is al jarenlang een reuzegroot verschil tussen de top 6 teams en de rest. Een kloof die voorlopig ook niet gedicht zal worden. Zeker niet als die top 6 regelmatig meisjes van een jaar of 16 die een redelijk balletje kunnen slaan naar zich toe weten te trekken met het wenkend perspectief om eredivisie te kunnen spelen. De teams die promoveren vanuit de 1e divisie zijn niet veel meer dan kanonnenvoer voor de bovenste zes in de eredivisie. Het schamele aantal punten dat de beide promovendi bij elkaar gesprokkeld hebben behalen ze slechts tegen elkaar en tegen invallers bij één van de top zes. Alleen al in dit najaar eindigden 8 wedstrijden van de onderste 2 teams in 0-6 of 1-5. En laten we eerlijk zijn: dat is voor niemand leuk. Niet voor de verliezers, maar zeker ook niet voor de winnaars. Het doet ook afbreuk aan onze sport als er wedstrijden zijn met zo’n groot krachtsverschil. Om o.a. die reden zijn er teams in de 1e divisie die zelfs niet willen promoveren. Iets wat elke sporter op dit niveau na zou moeten streven.
Als we bij de dames teruggaan naar een eredivisie van 6 teams en nummer 6 zou automatisch worden vervangen door de kampioen van de 1e divisie zijn er 12 verliezers. Allereerst de top 5 in de eredivisie die de eens zo blije kampioen alle hoeken van de zaal laat zien, van Den Helder tot Heerlen. Ook verliezers zijn 5 teams in de 1e divisie die geen schijn van kans hebben tegen de degradant en alleen kunnen strijden voor de titel ‘the best of the rest’. Natuurlijk zijn de kampioen en de degradant misschien wel de grootste verliezers. De één omdat het elke week vechten tegen de bierkaai is en voor de ander omdat het gezegde ‘winnen met twee vingers in de neus’ 10 weken lang zal opgaan.
Hoe moet het dan, zult u vragen? Heel gewoon is dan mijn antwoord: organiseer beslissingswedstrijden bij de dames tussen de nummer 6 en de kampioen en tussen de nummer 5 en de nummer 2 van de 1e divisie. En ik garandeer u dat het een uitdaging wordt voor een aantal 1e divisieteams om te bouwen aan een team dat ooit een keer zo’n wedstrijd zal gaan winnen in de wetenschap dat, als ze dan promoveren, ze ook iets in die eredivisie te zoeken hebben. Nee, met automatische promotie en degradatie tussen ere- en 1e divisie dames doe je echt niemand een plezier. Behalve misschien wat HB leden die zich trots op de borst kloppen en tegen elkaar kunnen zeggen dat de NTTB de dames en heren maar mooi gelijk behandeld. En dat beste HB leden, dat is juist helemaal verkeerd".
Deze column voor tafeltennis.nu is van de hand van Lex Bruijn.