In deze gastcolumn van Lex Bruijn wordt een bekend spreekwoord over paard en ruiter vertaald naar trainers en coaches in het tafeltennis.
"
Al enige jaren ben ik aangesloten bij NLcoach. Een prachtige organisatie die waardevolle bijeenkomsten organiseert voor trainers en coaches. Soms zit in het gebruik van de terminologie wel mijn probleem, want NLcoach gebruikt de begrippen trainer en coach door elkaar heen alsof ze inwisselbaar zijn. Naar mijn mening zit er wel degelijk een groot verschil tussen trainer en coach. De trainer richt zich voornamelijk op het aanleren van vaardigheden, kan in groepsverband of individueel. De trainer bepaalt in veel gevallen wat er aangeleerd moet worden en op welke wijze dat gebeurt. De coach stelt doelen met de pupil, zorgt voor mentale begeleiding, geeft tactische aanwijzingen, kan een wedstrijd lezen en leert de pupil de wedstrijd zelf te lezen. Bij de NTTB gaat men er gemakshalve maar van uit dat goede trainers meteen ook goede coaches zijn. Verlaat een trainer, tevens bondscoach Papendal, dan komt er een nieuwe trainer die ook meteen bondscoach wordt. Heel bijzonder in mijn ogen.
Van 25 t/m 27 mei werd in Bad Blankenburg het 6-landen kadettentoernooi verspeeld. Het begeleidingsteam bestond uit vier mensen waarvan er ongetwijfeld een aantal te boek staan als een goede trainer. Ik ken ze niet persoonlijk, maar ben bereid dit onmiddellijk aan te nemen. Tenslotte heb ik nog nooit een training van ze gezien. Maar dit terzijde. We waren in de mooie gelegenheid om op de zaterdag live te kijken naar de meisjes kadetten in hun ontmoeting met de Duitse meisjes. De oosterburen bleken een heel sterk team te vormen en werden ook winnaar van deze internationale ontmoeting. Het was dus niet vreemd dat de Nederlandse talenten de wedstrijd verloren. De manier waarop echter was opvallend. Elke 1e game ging vrij kansloos verloren, vervolgens gingen de meisjes naar de kant waar ze werden opgewacht door een soms druk gesticulerende coach. Je hoefde geen liplezer te zijn om te veronderstellen dat de aanwijzingen zich beperkten tot ‘kom op, je kunt het’ of ‘houd je focus’, ‘meer kwaliteit in je slagen’ e.d. want op 1 na verliep elke volgende game zoals de vorige. Onder het motto “Als je doet wat je altijd hebt gedaan, krijg je wat je altijd deed” gingen de meiden kansloos met 10-0 ten onder. Niet één keer zag ik een andere speelwijze, tactiek of zelfs maar een poging daartoe. Integendeel, in de meeste gevallen werd er, naarmate een wedstrijd vorderde, onrustiger en gehaaster gespeeld. Hier bleek eens te meer dat coachen een andere vaardigheid is dan trainen. De coaches van de kadetten zullen ongetwijfeld goede trainers zijn, maar helaas voor de meiden niet bepaald begiftigd met enig tactisch inzicht.
Dat één van die coaches tegen een kadet opmerkingen maakte over haar techniek (‘wilde zij vaker aan dit soort toernooien deelnemen, dan moest daar wel wat aan gebeuren’), bevestigde mijn oordeel. Met deze, ook nog eens volstrekt ongefundeerde, opmerking richting een speelster in de kwetsbare leeftijd maakte deze persoon op mentaal gebied een misser van jewelste. Hiermee werd duidelijk aangetoond dat deze trainer in elk geval ook weinig inzicht heeft in de noodzakelijke pedagogische vaardigheden van een coach. Contact opnemen met de trainer van deze kadet was een betere actie geweest.
Voetbaltrainer Co Adriaanse sprak ooit de gedenkwaardige woorden: ‘een goed paard is nog geen goede ruiter’. Als parafrase daarop zeg ik: ‘een goede trainer, is nog geen goede coach’ en dat is maar weer eens overduidelijk gebleken. Hoogste tijd dat de NTTB haar beleid op dit gebied eens nader onder de loep neemt.
"
Lex Bruijn, gastcolumnist voor tafeltennis.nu, coach dames 1 ttv Hilversum.
