In dit 2e deel van het interview dat tafeltennis.nu had met Elena Timina vertelt de ex-topspeelster vol passie over haar activiteiten als topcoach en toptrainer (die nu vanwege de coronomaatregelen stil liggen) die ze al ruim 10 jaar ontplooit. Ook geeft ze haar mening over zaken die met de opleiding van jeugdtoppers te maken hebben en komt ze terug op een zwarte periode in haar carrière toen ze "weg moest" bij de bond.
Het 1e deel van het interview met Elena is te lezen via deze link.
8 Je bent ook een gediplomeerd trainer op hoog niveau (niveau 5). Als bondscoach dames was je 8 jaar actief voor de bond, o.a. bij de Olympische spelen in 2016. Sinds midden 2019 ben actief als hoofdtrainer in Zurich. Kun je beschrijven wat je daar doet en hoe je het doet.
Elena: Ik kan mijn leven indelen in een gedeelte als speelster en als coach. Deel 1 duurde heel lang. maar het tweede deel is inmiddels ook ruim 10 jaar. Het bestaan als coach was een logisch vervolg op mijn carrière als speelster. Ik ben op dit moment heel gelukkig met wat ik doe. Natuurlijk mis ik mijn familie en ben ik weleens eenzaam in mijn studio in Luzern. Zelfs de adembenemende omgeving verveelt af en toe. Maar ik ben verantwoordelijk voor het tafeltennis inhoudelijke deel bij deze grote club, ik ben in feite trainer en technisch directeur. Ik geef training aan ongeveer 80 kinderen en 50 volwassenen.
Mijn wekelijkse programma:
maandag 17-21 individuele trainingen ( een uur een op een met de speler)
Dinsdag 15-17 individuele trainingen 17-22 groep trainingen
Woensdag 14-22 groepstrainingen
Donderdag 17-20 groeptraining
Vrijdag 16-18 individueel 18-22 groep training
En op verzoek van leden van de club geef ik extra privé lessen. In het weekend ben ik in theorie vrij. Maar in de praktijk ben ik bijna altijd met kinderen op toernooien of begeleid ik ze tijdens de competitie.
Wij hebben veel kinderen en altijd speelt er wel iemand. Saai is het nooit, na zo’n week ben ik vaak kapot. Maar ik verveel me absoluut niet. Het niveau bij de club is niet super hoog, maar er zijn kinderen die echt beter willen worden en de sfeer in de club is geweldig. Rapid Luzern is een warme familieclub.
Dat is grotendeels te danken aan mijn baas en vriendin Karin Opprecht, tevens voorzitter van de club. Wij hebben de rollen verdeeld . Zij is meer de moederlijke figuur en ik de strenge, maar eerlijke prof. Ik heb hele goede relaties met alle leden van de club ( jong en oud) en ook met de ouders van de kinderen.
Ze vertrouwen me en ik hou van hen. Ik geniet volledige vrijheid in de keuzes die ik maak wat betreft tafeltennis inhoudelijke zaken.
Ik schrijf en coördineer de trainingsprogramma’s het fysieke programma, de techniek, hoe moeten kinderen hun batje vasthouden, hoe moeten ze bewegen etc.
Het werken in een club is totaal anders dan het begeleiden van een nationaal team.
Je probeert elk lid van de club te helpen, ongeacht niveau of talent. Je probeert te zorgen dat mensen met plezier naar de zaal komen, maar vooral voldaan naar huis gaan na de training. Ik probeer ze ook de regels van de sport bij te brengen, discipline, respect voor de sport, andere mensen in de zaal, trainers, zichzelf. Ik help ze te leren hoe je je moet gedragen tijdens wedstrijden, hoe je hard kan weken, hoe je uit je comfort zone moet komen. Ik ben in september in Luzern begonnen. Een half jaar kunnen Karin Opprecht en ik concluderen dat wij stappen in de goede richting hebben gezet. Je ziet de progressie in elke geleding van de club.
9 Mogelijk wil je deze vraag overslaan maar ik stel hem toch. De periode als bondscoach dames eindigde voor je op een onaangename manier. Ik kan me voorstellen dat je daar wat bitter gestemd over was en/of teleurgesteld? Klopt dat en hoe snel kun je dan de knop weer omzetten en concentreren op andere zaken? Hoe deed je dat?
Elena: Wat kan ik zeggen? Inderdaad wil ik niet heel erg inhoudelijk ingaan op de gebeurtenissen van bijna 3 jaar geleden. Ik wil wel een aantal namen noemen. Ik ben blij dat Paul Haldan weg is. Naast zijn negatieve en respectloze inbreng in mijn leven heeft hij in mijn ogen weinig gepresteerd als technisch directeur. Jan Simons, jammer dat u als voorzitter van de NTTB niet de tijd en het lef heeft gehad om in mijn ogen te kijken. Collega’s trainers van de NTTB: jammer dat geen een van jullie mij openbaar heeft gesteund. Wel in mails en apps. Daarvoor bedankt. Li Jiao, jij bent mijn grootste teleurstelling. Als mens en nu ook als trainer. Kijk maar naar de pijnlijke resultaten van het Nederlandse vrouwenteam.
Mijn naam is besmeurd. Ik werd ontslagen, vernederd, verraden door mensen in wie ik vertrouwen had. Ik werd professioneel incompetent verklaard, ik was een slecht mens die niet met anderen zou kunnen omgaan. Ik had geen inlevingsvermogen volgens sommige collega’s, Paul Haldan had blijkbaar na een observatie van 10 minuten bij mijn training genoeg om te constateren dat mijn ontwikkeling zou stagneren. Ik kan het niet serieus nemen, maar ik mocht later niet meer de zaal op Papendal betreden. Het was werkelijk een heksenjacht.
Ik begrijp nu waarom. Ik moest weg. Britt Eerland kon niet met mij overweg. Dat kan en ik begrijp haar. Zij zoekt de beste situatie voor zichzelf. Zij had het gevoel dat ik haar in de weg stond. Daar heeft zij recht op en ook het recht om haar weg te gaan. Als ouder en meer volwassen persoon en bondscoach moest ik een manier vinden om speelsters te bereiken. Ik weet nu ook dat het niet altijd mogelijk is. Soms sta je als mens en professional te ver van elkaar. Onze kernwaarden en behoefden staan ook te veel van elkaar. Dat stopt me niet om de ontwikkeling van Britt te bewonderen.
Ik vind het wel kwalijk dat mijn werkgever me geen veilige omgeving bood, in die zin was de NTTB mijn slechtste werkgever ooit. Natuurlijk kan een bondscoach na 5 jaar worden vervangen, mijn ontslag was echter een vorm van karaktermoord. Er werden dingen bijgesleept die mijn vertrek moesten rechtvaardigen. Het is alsof ik nooit bestond in het Nederlandse tafeltennis, niet als speelster en niet als coach. Ik constateer slechts dat het na mijn vertrek bepaald niet beter is gegaan. En dan druk ik me voorzichtig uit.
Hoe herstel je daarvan? Tijd heelt alle wonden, het heeft me twee jaar gekost. Ik heb veel gesprekken gevoerd met collega-coaches uit andere sporten. Mijn voormalige bondscoach Pieke Franssen haalde me twee keer naar Amerika om bij zijn club te werken. Ik heb twee jaar met veel plezier gewerkt als coach in de Indian Table Tennis League, de warmte en steun van die mensen was een verademing.
Met steun van mijn gezin heb ik mezelf hervonden, mijn zus Yana was er altijd voor mij. Theater en boeken waren onmisbaar. Een fles witte wijn op zijn tijd ook. Maar het WERK, nu in Luzern, is het beste medicijn.
10 Wat zou je adviseren om te veranderen/verbeteren/toe te voegen aan de meisjes jeugdopleiding in NL om meer (kans op) speelsters te krijgen die in Europese dames subtop meekunnen?
Elena: Ik geloofde heilig in de mogelijkheden van Papendal. Geloof ik nog steeds. Voor mij zijn centrale trainingen met concurrentie en goede sparringpartners essentieel. Waarom ons traject op Papendal dan is mislukt? Er zijn twee redenen daarvoor in mijn ogen:
• 14 jaar is te laat om serieus te beginnen met tafeltennis
• Trainers in de zaal voldoen niet aan moderne eisen
In de huidige situatie zou ik (tegen mijn principes in) speelsters adviseren om een privé-traject te kiezen, bij voorkeur met trainingsstages in het buitenland.
11 Recent heeft de bond plannen gestart om de opleiding van topjeugd meer te decentraliseren. Er wordt nog wel gestreefd naar een uniforme structuur waarbij de naam van Bettine Vriesekoop wordt genoemd. Zij zou gaan starten met een pilot in Amsterdam. Wat zijn jouw ideeën over dit onderwerp (enthousiast, minder enthousiast, kan beter, ander voorstel..).
Elena: Bond moet opleiding van topjeugd decentraliseren, tot mijn spijt. Maar Papendal zal wegvallen. Dat is een feit. Voor mij cruciaal is de persoon die in de zaal staat en training geeft. Als het een goede trainer is, maakt het niet zoveel uit of hij training aan een speler geeft of aan tien. Voordeel van groepstraining is elkaar uitdagen, steunen, beconcurreren en beter maken. Ik kom zelf uit een groepsopleiding en weet dat het werkt. Ik heb ook goede spelers gezien die uit een individueel traject komen. Ik heb ook goede en gemotiveerde spelers gezien die zich niet hebben ontwikkeld door slechte en onkundige begeleiding.
Ik wens Bettine enorm veel succes met haar project. Er moet iets gebeuren met tafeltennis in Nederland, want wij hebben misschien niet het dieptepunt bereikt, maar zijn wel enorm weggezakt. Op een of twee uitzonderingen na. Of het een pilot is van Bettine, of Michel de Boer met zijn jongens, of Yana Timina met haar club of Jochem de Hoop met Gabrielius of Westa met hun jeugdopleiding: er moeten nieuwe gezichten komen! Als iemand stagneert in de ontwikkeling is het de huidige technische staf en directie van de NTTB.
12 Naast training geven bij Rapid Luzern ben je ook actief met het geven van clinics, demo's, trainersbijscholingen, seminar's etc. Dat klinkt als "full time" trainer/"docent" en dat je hart daar echt ligt. Kun je daar een toelichting op geven, bijv aangeven of dit altijd al je roeping was, hoeveel voldoening je hieruit haalt?
Elena: Ja, ik doe dat graag. Ik hou van vertellen, maar alleen als mensen echt geïnteresseerd zijn. Maar mijn ambities liggen daar niet. Ik geef graag training in de tafeltenniszaal en nog meer houd ik van coachen tijdens wedstrijden. Daar liggen mijn ambities. Ik blijf mezelf ontwikkelen. Ik heb vijf jaar gewerkt op het hoogste niveau, waar je afgerekend werd op resultaten en niet of je die grote toernooien wel zou halen. Het is me altijd gelukt om met het Nederlandse vrouwenteam op de toptoernooien aanwezig te zijn en vaak ook topresultaten te boeken.
Nu werk ik bij een club waar de doelen heel anders zijn. Ik bouw contacten op met jonge kinderen, tieners en hun ouders. Wij doen leuke dingen samen, van de Spelen keer ik terug naar de basis. Ik begrijp nu hoe moeilijk het is om iemand te leren hoe hij zijn batje correct moet vasthouden. Hoe leuk het is als het je voor het eerst lukt om de bal met topspin over het net te spelen. Ik probeer sommige kinderen te helpen om hun droom te realiseren en tafeltennisprof te worden. Het vergt veel opofferingen en dat is niet vanzelfsprekend, wanneer je in het rijke Zwitserland bent geboren.
Ik help super leuke en enthousiaste volwassenen en ouderen om voor het eerst in hun leven echt een professionele training te beleven. Dat zijn allemaal dingen die ik vroeger niet deed. En dat ook nog in een combinatie van Engels en Duits, terwijl ik de Duitse taal nu leer maar nog onvoldoende beheers.
13 Wat zijn je ambities voor de toekomst (in tafeltennis)?
Elena: Ik hou alle opties open voor de toekomst. Eerst gezond blijven met mijn gezin en deze vreselijke periode met het coronavirus doorkomen. Daarna wil ik zo snel mogelijk naar Luzern. Wie weet als het Nederlandse tafeltennisbeleid weer richting topsport gaat en de mensen die verantwoordelijk zijn voor twee zwarte jaren in mijn leven weg zijn, kom ik terug in elke functie dan ook. Ik heb met liefde en trots het oranje shirt gedragen als speelster en coach, het Nederlandse tafeltennis kan altijd op mij rekenen.
Tafeltennis.nu bedankt Elena voor dit uitgebreide interview.
Foto overgenomen van Elena Timina.