Niet iedere verandering is goed en dit geldt zeker voor het nieuwste experimentje van de nttb bij het A-jeugdranglijsttoernooi. Columnist Lex Bruijn weet dit weer raak te fileren.
Ik snap wel dat je af en toe iets anders probeert om de spirit erin te houden. Je eet tenslotte niet elke dag hetzelfde, je gaat meestal niet altijd naar dezelfde plek op vakantie en je vernieuwt ook regelmatig je garderobe. Maar als je iets anders probeert, denk je er meestal goed over na, breng je alle voor- en nadelen in kaart en na lang wikken en wegen voer je de verandering in of je laat het bij het oude. Als je dat zorgvuldig doet, loop je de minste kans op mislukking. Waarom grossiert de NTTB dan steeds in mislukte experimenten? Denken ze niet na, doen ze maar wat, ik heb geen idee, maar de laatste wijzigingen kun je nauwelijks succesvol noemen.
Het spelen van 4 tegen 4 in de landelijke herencompetitie (geen eredivisie), terwijl je maar 3 wedstrijden speelt is een flater van de 1e orde. Okay, de wedstrijdduur is in de meeste gevallen weliswaar verkort, terwijl iedereen nog steeds 3 potjes speelt, maar daar houdt het dan wel mee op. Alle nadelen die ik genoemd heb in mijn column over dit onderwerp zijn uitgekomen en het gemopper is dan ook niet van de lucht.
De nieuwe opzet van de halve finales eredivisie zijn onnodig ingewikkeld en niet in alle gevallen rechtvaardig heb ik al aangetoond in mijn vorige column.
Vandaag op het A-JRT heb ik kennis kunnen maken met de nieuwe opzet van het ranglijsttoernooi. Maar voordat ik mijn kritiek spui, wil ik wel aangeven dat het toernooi op deze mooie zondag uitstekend werd georganiseerd. Men liep mooi op tijd en met het tijdschema werd flexibel omgegaan als beide spelers bereid waren om te spelen, maar het was volgens het schema nog (lang)geen tijd. Hulde daarvoor!
Dan nu mijn opmerkingen of liever aanmerkingen over de opzet. Kijk, het mooie van een ranglijsttoernooi is dat iedereen in zijn klasse doorspeelde totdat er een ranglijst was. Dus als er in een klasse bijvoorbeeld 19 deelnemers waren, dan speelde je via een mooi systeem door totdat de ranglijst van 1 tot en met 19 was bepaald. Zo hoort het ook, het heet niet voor niets een ranglijsttoernooi nietwaar.
Voor het A-JRT in Tilburg had men iets heel anders in gedachten. De sterkste 8 spelers mochten ook in een leeftijdsgroep hoger meespelen. Dat betekende meteen al oponthoud in het schema wanneer een speler in O15 moest spelen, maar nog bezig was in O17, maar alla…een kniesoor die daarop let. Erger is het dat er geen tijd was om door te spelen totdat de ranglijst in een leeftijdsgroep tot stand gekomen was. Na de poules was het meteen afvalsysteem. Dat betekende wel dat er spelers waren die een eind moesten rijden naar Tilburg voor 2 of 3 wedstrijden. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van jeugdtafeltennis. Je wil toch dat iedereen veel wedstrijden speelt om ervaring op te doen in tegenstelling tot een NK, waarbij het gaat om de sterkste speler.
Nee, deze opzet kan mij helemaal niet bekoren en staat wat mij betreft ook haaks op wat men met een ranglijsttoernooi zou moeten beogen. Op deze manier verdient het trouwens ook niet de benaming Ranglijsttoernooi meer. Deze huidige opzet toont weinig respect voor de wat zwakkere spelers die soms langer in de auto zitten, dan achter tafel staan. Alweer een verandering die niet goed overdacht is en wat mij betreft zo spoedig mogelijk weer ter ziele mag gaan.
Laat ik dan ook maar eens zeggen dat de klasse O17 wel afgeschaft kan worden. Internationaal mag dit dan wel een bestaande leeftijdsklasse op WTT toernooien, maar laten we eerlijk zijn: Ranglijsttoernooien en NJM zijn er toch alleen om te bepalen wie er naar de EJK kan. En daar bestaat de O17 niet. Laat de spelers van O17 lekker meedoen bij O19 in meerkampen, waardoor er veel gespeeld wordt en je weer mooi tot een ranglijst kan komen.
Deze column is geschreven door Lex Bruijn voor tafeltennis.nu